Bu canlı otoportre, sanatçının yoğun bakışını yakalarken, renkler arasında ham ve canlı bir duygusal etkileşimi ortaya koyuyor. Van Gogh'un fırça tekniği, yaşamla çarpan kalın ve ifadeli fırça darbeleri kullanıyor; renkler birbiriyle bütünleşiyor ve akarak, eserin duygusal ağırlığını artıran dinamik bir doku oluşturuyor. Yumuşak gri bir arka planda ışıklandırılmış yüz, odak noktası haline geliyor ve seyirciyi piercing mavi gözleri ve ateşli kırmızı sakalıyla çekiyor—mücadele ve tutkunun canlı bir temsili.

Kompozisyon samimi ve Van Gogh'un öz keşif ve kimlik arayışını yansıtıyor. Başını hafifçe çevirmiş, sanki bir düşünce veya kontemplasyon anında yakalanmış gibi hareket hissi ekliyor. Soluk renk paleti, mavi ve nötr tonlarla hakimken, saçlarının ve sakalının parlaklığı, melankoli ve içsel düşünce hissi uyandırıyor. Bu otoportre, sadece teknik yeterliliğini göstermekle kalmayıp aynı zamanda içsel dünyasına bir pencere görevi de görüyor; bu nedenle, bir zayıflık ve güç hikayesi haline geliyor.