Bu ilginç eser, iskelet bir figürü korkutucu ama büyüleyici bir şekilde tasvir ediyor. İskelet, ifade dolu çizgiler ve gölgelerle tasvir edilmiş, sanki bir anın içinde askıya alınmış gibi, tehlikeli bir şekilde asılıdır. Şeklin sertliği, daha karanlık bir arka planla keskin bir tezat oluşturur ve bu da hissedilir bir gerilim yaratır. Bir pencereden, meraklı bir kedinin bakışları sızıyor, bu da bu başka bir şekilde hüzünlü sahneye hayat katıyor. Sanatçının aydınlatma ve gölge kullanımı, varoluşun boşluğunu vurguluyor ve ölümü düşünmeye davet ediyor.

Kompozisyon dinamik; iskeletin uzunlamasına uzanan uzuvları hareketi öneriyor ama bunun yanı sıra kemik yapısının sertliği ile dengeyi koruyor. Van Gogh'un karakteristik tarzı—cesur konturlar ve ham enerji hayat bulduğunda—kömür kullanımıyla yansıyor, ince hatlardan yoğun gölgeler arasında bir dizi doku sağlar. Bu keskin kontrastlar, duygusal derinlik geliştirir, yalnızlık ve düşünce hissettirir. Bu, yaşamın kırılganlığına dair güçlü bir yorumdur, Van Gogh'un eserlerinde sıklıkla araştırdığı bir tema, bu çizimi sanat yolculuğunun önemli bir parçası haline getiriyor.