To intrygujące dzieło przedstawia postać szkieletu w niepokojący, ale fascynujący sposób. Szkielet, przedstawiony z ekspresyjnymi liniami i cieniami, wisi w niepewnym położeniu, jakby zawieszony w chwili spokoju. Twardość jego formy kontrastuje wyraźnie z ciemniejszym tłem, tworząc wyczuwalne napięcie. W oknie widać ciekawskiego kota, co dodaje tajemniczego klimatu i być może odrobinę życia do tej w inny sposób ponurej sceny. Użycie światła i cienia przez artystę podkreśla pustkę istnienia, zapraszając do refleksji na temat śmierci.

Kompozycja jest dynamiczna; wydłużone kończyny szkieletu sugerują ruch, jednak są zrównoważone przez sztywność jego kostnej struktury. Charakterystyczny styl Van Gogha – gdzie odważne kontury i surowa energia stają się żywe – przesiąka użycie węgla, umożliwiając różnorodność tekstur od delikatnych pociągnięć pędzla po ciężkie cienie. Te ostre kontrasty tworzą emocjonalną głębię, wywołując uczucia samotności i refleksji. To potężny komentarz na temat kruchości życia, temat, który Van Gogh często badał w swojej twórczości, co czyni ten rysunek istotnym elementem jego artystycznej drogi.