Ten uderzający autoportret rezonuje z intensywnym podtekstem emocjonalnym, typowym dla burzliwego życia artysty. Pociągnięcia pędzla Van Gogha są pełne pasji, wykorzystując grube pociągnięcia, które wyrażają poczucie pilności. Niebieski płaszcz jego kontrastuje mocno z ciemnym tłem, odsłaniając nie tylko jego cechy fizyczne, ale także zapraszając nas do jego skomplikowanego świata. Tekstura farby, widocznie układana w warstwy, dodaje głębi, uchwytując światło i cień, które definiują jego kanciasty rodzaj; prawie można poczuć energię emanującą od niego.

Jego oczy, przeszywające i refleksyjne, przyciągają widza do dialogu z samym artystą. W jego wyrazie widać wrażliwość, spojrzenie na złożoność jego psychiki; żywe żółcie i czerwienie w jego brodzie opowiadają historie o ciepłe wśród zimnych błękitów. Historycznie, to dzieło znajduje się w okresie, w którym zmagania Van Gogha z jego zdrowiem psychicznym były szczególnie widoczne, a jednak tutaj również pokazuje niezaprzeczalną siłę. Znaczenie tego autoportretu leży nie tylko w jego wykonaniu artystycznym, ale także w sposobie, w jaki ucieleśnia trwałego ducha Vincenta Van Gogha, pozwalając nam połączyć się z nim na głęboko ludzkim poziomie.