W tym porywającym martwym żywym kompozycji, żywe kwiaty oleandra wybuchają w witalnym zestawieniu. Podpis artysty w stylu postimpresjonizmu pojawia się przez grube, ekspresyjne pociągnięcia pędzla, które wydają się tchnąć życie w kwiaty, tworząc połączenie między naturą a widzem. Kwiaty są namalowane w delikatnych odcieniach różu, bieli i ciepłej kremy, kontrastujących z soczystą zielenią liści; każdy pociągnięcie ujawnia emocjonalne podejście Van Gogha do tematu — odzwierciedlenie piękna i dzikości świata przyrody. Tło emanuje odważnym, niemal oślepiającym żółtym kolorem, który tworzy witalność zwiększającą kompozycję i wywołującą emocjonalną reakcję; paleta kolorów stanowi wizualną ucztę, sugerując, że to nie tylko martwa natura, ale także święto życia samego.

W wizualnie atrakcyjnym elemencie sceny znajduje się prostą książka leżąca na stole, jej żółta okładka kontrastuje z delikatnymi tonami kwiatów. To zestawienie oferuje aluzję do narracji — zaproszenie dla widza do zbadania relacji między sztuką, literaturą a ulotnym pięknem natury. Odważne wybory kolorystyczne i energetyczne ruchy pędzla Van Gogha wywołują uczucia radości i pragnienia, jakby przypominały nam o ulotności piękna życia. Stworzone w okresie bogatym w osobiste i artystyczne wzburzenia, to dzieło podsumowuje transformacyjne wykorzystanie koloru i formy przez Van Gogha, kształtując silny wpływ emocjonalny — który nadal głęboko rezonuje z tymi, którzy się z nim angażują.