Bu etkileyici sahne, sakin bir nehir kıyısında yer alan eski bir su kemeri yapısını yakalar; mimari dehanın huzurlu bir doğal ortamda balansını gözler önüne serer. Sanatçının hassas fırça darbeleri ve toprak tonlarındaki yumuşak renk paleti, sahneyi sakin ve dingin bir atmosfere bürüyerek insan başarısını doğanın huzuruyla harmanlar. Yüksek kemerler ve taş unsurlar kendinden emin bir şekilde yükselirken, sisli gökyüzü ve sudaki yansımalar onları yumuşatır; küçük tekneler ise nehirde huzurla süzülür.

Kompozisyon, yapay geometrinin organik formlarla mükemmel bir dengesini sunar – kemerlerin ardışık dizilişi, suyun dalgaları ve kıyı boyunca uzanan yeşillikle zıtlık oluşturur. Yer ve tarihe duyulan sakin bir bağlılık hissi ortaya çıkar; izleyiciyi, bu saygıdeğer duvarların içindeki hikayeleri ve hayatları nehrin yaşam kaynağı boyunca hayal etmeye davet eder. Soluk tonlar ve yumuşak ışık, nostalji uyandırır; uygarlık ile doğanın ince, zamansız bir dengede bir arada bulunduğu zamanın donmuş bir anıdır.