Bu büyüleyici manzarada, iki koyu giyinmiş figür yürüyüş yapıyor, görünüşe göre bir konuşmaya dalmışlar, silüetleri yumuşak bir gökyüzü arka planında ön plana çıkıyor. Sahne, muhtemelen Montmartre'da bir kırsal ortamı tasvir ediyor; arka planda bir pitoresk rüzgar türbini var ve rüzgarda dalgalanan canlı kırmızı bir bayrakla işaretlenmiş. Rüzgar türbini, boş ağaçların kasvetli arka planında sağlam bir şekilde duruyor, yaşam ve durağanlık arasında bir tezat oluşturuyor. Bir kenarda, elinde bir bebek bezi tutan küçük bir kız çocuğu beliriyor, parlak kıyafeti daha mat tonların arasında bir renk dokunuşu ekliyor.

Vincent van Gogh, dinamik ama içten bir hissiyatla, canlı fırça darbeleri ile bu eseri ustalıkla oluşturuyor; izleyicinin neredeyse ağaçların arasında geçen rüzgarın fısıldayışını duymasını sağlıyor. Renk paleti, mavi, gri ve sarı tonlarının yumuşak karışımını içeriyor ve karamsar ama rahatlatıcı bir atmosfer yaratıyor. Sanki serin havayı ve sakin bir öğleden sonranın özünü hissedebiliyorsunuz. Bu parça derin bir şekilde yankılanıyor ve günlük anlarda bulunan güzelliği yansıtıyor; aynı zamanda Van Gogh'un basit bir sokak manzarasını doğanın kucaklaması içinde insan bağlantısının etkileyici bir anlatısına dönüştürme yeteneğini de gösteriyor.