In dit charmante landschap wandelen twee figuren gekleed in zwart, schijnbaar verloren in een gesprek, hun silhouetten steken af tegen een zacht getint hemel. De scène toont een landelijke omgeving, waarschijnlijk in Montmartre, met een pittoreske windmolen op de achtergrond, gemarkeerd door een levendige rode vlag die in de wind wappert. De windmolen staat stevig tegen de troosteloze achtergrond van kale bomen, waardoor een contrast ontstaat tussen leven en stilte. Aan de ene kant verschijnt een klein meisje dat voorzichtig een pop vasthoudt, haar heldere kleding voegt een vleugje kleur toe aan de meer gedempte tinten eromheen.

Vincent van Gogh maakt vakkundig gebruik van levendige penseelstreken, die zowel dynamisch als intiem aanvoelen en de toeschouwer bijna de fluistering van de wind door de bomen laat horen. Het kleurenpalet bestaat uit zachte tinten blauw, grijs en vleugjes geel, wat een sombere, maar rustgevende sfeer oproept. Het is alsof je de frisse lucht en de essentie van een rustige middag kunt voelen. Dit stuk resoneert diep, reflecteert de schoonheid die gevonden wordt in alledaagse momenten, terwijl het ook Van Gogh's unieke vermogen laat zien om een simpele straat-scène om te zetten in een indrukwekkend verhaal over menselijke verbinding in de armen van de natuur.