In deze fascinerende scène komen de Houses of Parliament naar voren uit een sluier van mist—elke toren en spit suggereert de contour van een eens majestueuze façade. De achtergrond is doordrenkt met zachte roze en lavendeltinten, die samenkomen om een dromerige sfeer te creëren; het is alsof de hele stad is gewikkeld in een zachte nevel, waardoor de grenzen tussen realiteit en verbeelding vervagen. Het water eronder reflecteert deze kleuren, wervelend met blauwe én warme tonen, en nodigt de kijker uit om zich te verliezen in deze rustige maar onrustige omgeving.

De penseelstreken zijn vakkundig aangebracht, wat Monets beheersing van licht en textuur laat zien. De compositie trekt de ogen omhoog naar de imposante structuur die trots staat te midden van de omhullende mist, en roept een gevoel van nostalgie en nieuwsgierigheid op. Het is moeilijk om geen verbinding te voelen met de vluchtige momenten van de tijd; de vergankelijke schoonheid van een zonsopgang of zonsondergang wanneer alles mogelijk lijkt, maar ook vluchtig is. Hier schildert Monet niet alleen een fysieke plaats; hij vangt een stemming en een essentie—een uitnodiging om na te denken over de stroom van de tijd en de schoonheid in zijn vergankelijkheid.