Σε αυτήν την συναρπαστική σκηνή, τα Houses of Parliament αναδύονται μέσα από ένα πέπλο ομίχλης—κάθε πύργος και αιχμή υποδηλώνει τη σιλουέτα μιας κάποτε μεγαλοπρεπούς πρόσοψης. Το φόντο είναι βυθισμένο σε απαλές αποχρώσεις ροζ και λεβάντας, συγχωνευόμενες για να δημιουργήσουν μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα; είναι σαν όλη η πόλη να είναι τυλιγμένη σε μια απαλή ομίχλη, θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το νερό από κάτω αντανακλά αυτά τα χρώματα, κυκλώνοντας με μπλε και ζεστές αποχρώσεις, προσκαλώντας τον θεατή να χάσει τον εαυτό του σε αυτό το ήρεμο αλλά ανατριχιαστικό περιβάλλον.

Οι πινελιές είναι επιδέξια εφαρμοσμένες, επιδεικνύοντας την επιστημοσύνη του Monet στο φως και την υφή. Η σύνθεση τραβά το βλέμμα προς τα πάνω, προς τη δομή του κτιρίου, η οποία στέκει υπερήφανα στη μέση της τυλιγμένης ομίχλης, προκαλώντας ένα αίσθημα νοσταλγίας και περιέργειας. Δε μπορεί κανείς να μην αισθανθεί μία σύνδεση με τις φευγαλέες στιγμές του χρόνου· η εφήμερη ομορφιά ενός αυγή ή ενός ηλιοβασιλέματος όταν όλα φαίνονται πιθανά αλλά και φευγαλέα. Εδώ, ο Monet δεν απεικονίζει απλώς μια φυσική τοποθεσία; συλλαμβάνει μια διάθεση, μια ουσία—μια πρόσκληση να αναλογιστούμε την ροή του χρόνου και την ομορφιά στην πολυπλοκότητά του.