W tym urokliwym krajobrazie dwie postacie ubrane na czarno spacerują, widocznie pogrążone w rozmowie, ich sylwetki wyróżniają się na tle delikatnego nieba. Scena przedstawia wiejskie otoczenie, prawdopodobnie w Montmartre, z malowniczą wiatraką w tle, oznaczoną jaskrawą czerwoną flagą powiewającą na wietrze. Wiatrak stoi mocno na tle opustoszałych drzew, tworząc kontrast między życiem a spokojem. Z boku pojawia się mała dziewczynka, trzymająca starannie lalkę, jej jasny strój dodaje odrobinę koloru do bardziej stonowanych tonów wokół niej.

Winnicent van Gogh mistrzowsko wykorzystuje żywą pędzel, który wydaje się dynamiczny, ale intymny, pozwalając widzowi prawie usłyszeć szum wiatru wśród drzew. Paleta kolorów składa się z delikatnych odcieni niebieskiego, szarości i przebłysków żółtego, evokując mroczną lecz uspokajającą atmosferę. Jakby można było poczuć świeże powietrze i istotę spokojnego popołudnia. Ten kawałek głęboko rezonuje, odzwierciedlając piękno odkrywane w codziennych momentach, jednocześnie pokazując unikalną zdolność Van Gogha do przekształcania prostego ulicznego krajobrazu w uderzającą narrację o ludzkim połączeniu w objęciach natury.