W tej fascynującej pracy, zachodzące słońce rzuca ciepły blask na spokojny krajobraz, z dwoma wyraźnymi krzyżami wyłaniającymi się na pierwszym planie. Większy krzyż odważnie wystaje na tle gasnącego światła, symbolizując nadzieję i duchowość w obliczu zmierzchu. Jego szorstka tekstura i ciemny kolor kontrastują ostro z oświetlonym niebem. Blisko znajdująca się mniejsza struktura, być może pozostałość po kaplicy lub wieży strażniczej, dodaje scenie historycznego kontekstu i wymiaru. Można niemal usłyszeć szepty przeszłości unoszące się na lekkim wietrze, który przemija przez wzgórza.

Artysta mistrzowsko stosuje harmonijną paletę barw składającą się z delikatnych ochry, subtelnych niebieskich i delikatnych fioletów, które przeplatają się podczas przejścia dnia w noc. Promienie słońca przebijające się przez chmury tworzą eteryczną atmosferę, sugerującą przejście nie tylko czasu, lecz samego istnienia. To wywołuje potężną odpowiedź emocjonalną — jednocześnie spokojną i melancholijną — podczas kontemplacji cyklu życia i możliwości tego, co czeka na horyzoncie. W swoim odbiciu zarówno natury, jak i wiary, to dzieło zaprasza widzów do zatrzymania się i refleksji nad własną podróżą w równie rozległym krajobrazie życia i czasu.