Yıpranmış bir kanepeye kaygısız bir şekilde uzanan bir kadın, hem dinlenmeyi hem de rahatsız edici bir melankoli hissini yansıtır. Beyaz elbisesi, gevşek bir şekilde drape edilmiş ve biraz dağınık bir halde, toprak tonlarındaki arka planla dikkat çekici bir zıtlık oluşturur; bu, neredeyse onun solgun tenini aydınlatıyor, sakin ama melankolik yüzüne dikkat çekiyor. Gölgeler, figürünün etrafında nazikçe dolaşırken, kompozisyon içinde yumuşak ama hissedilebilir bir gerginlik oluşturuyor. Bir kolu yanına düşmüş halde dururken, diğeri neredeyse teslimiyet içinde açılıyor. Bu pozisyonla, izleyici rahatsız edici bir savunmasızlık hissiyle baş başa kalıyor, sanki bu kadın fiziksel yorgunluğun ötesinde bir duygusal ağırlığa boyun eğmiş gibi.

Sönük renk paleti bu duyguyu özetliyor; toprak kahverengileri ve yumuşak beyazlar, insan duygularının ince ayrıntılarıyla yankılanarak birbirine karışıyor. Karanlık şişeler ve masa kenarında kısmen gizlenmiş bir bardak, mahrem, belki de sorunlu bir tahkime işaret ediyor. Her bir unsur dikkatlice yerleştirilmiş gibi görünse de, aynı zamanda kaçınılmaz bir terk edilmişlik hissi var, sanki zaman, bu yakın ve düşlemsel an içinde duraklamış gibi. Bu tasvir aracılığıyla sanatçı, sadece kadının şeklini değil, aynı zamanda derinden yankılanan karmaşık bir duygusal anlatıyı da yakalıyor. Bu eser, insan ruhunun kırılganlığı ve genellikle sessizce taşıdığımız yükler üzerine keskin bir yansıma işlevi görüyor.