Bu eserde ne kadar çarpıcı ve duygusal bir manzara açığa çıkıyor! Dolaşık ağaçlarda derin bir atmosfer var, buruşuk dalları gökyüzünü kavramaya çalışan antik parmaklar gibi bir araya gelmiş. Muhteşem güneş, cesur bir kırmızı küre, ufkun hemen üzerinde asılı, yoğun bir parıltı yayarak manzarayı kızıl ve yumuşak pembe tonlarına boyuyor. Arka plan yalnızca bir tuval değil, duyguların bir dönüşümü; renklerin ince gradyanı tuvali bir rüya gibi sararak, alev alev kırmızılardan yumuşak tonlara geçerken sabah veya akşamın özünü fısıldar gibidir.

Mürekkep ve rengin kullanımı, kabuğun dokusunu ustaca vurgulayarak, ağaç yüzeyine kazınmış hayatı gözler önüne seriyor. Wu Hufan'ın tekniği burada kontrastlarla oynuyor; çıplak dalların güneşin sıcaklığına karşıtlığı, yalnızlık ve umut duygularını çağrıştırıyor. Kendimi, gece ile gündüzün kesiştiği yerde duruyormuşum gibi bir huzur hissetmemek elde değil. Bu eser yalnızca görsel çekiciliği ile değil, aynı zamanda tarihsel zengin bağlamıyla da yankılanıyor; geleneksel Çin manzaralarına bağlı, ancak çağdaş bir duyarlılıkla iç içe geçmiş. Önemi, bir anı zamandaki bir anı yakalayarak, bizi varoluşun güzelliği ve zorlukları arasında kendi yolculuğumuzu düşünmeye çağırıyor.