Eser, sanatçının çalkantılı ruhunun özünü yakalar; içe dönük ifadesiyle sergiler. Derin mavi tonlarda dönen arka plan — dikkatimizi çeken tanıdık bir renk paleti — hareketli bir tuvalin ortasında kararlı şekilde duran sanatçının figürü ile karşılaşırız. Kıvrık şapkanın, dokusu neredeyse dokunulabilir gibi, doğa ve sade yaşamla bir bağlantı önerdiği görülür; bu ise duygusal ağırlıktan gelen derin anlamlarla çelişirken, ifadesinin altında taşır.

Güneşle yıpranmış saçları ve sakalı, hızlı ve kasıtlı fırça darbeleriyle boyanmış, Van Gogh'un teknik becerisini açıkça gösterir; her bir fırça darbesi, yaşama pulslarıyla dolup taşıyor gibi görünür, yüz hatlarına derinlik katmaktadır. İşte bu şekil, rengin ve dokunun özüne olan bağlılığı, bizi içe dönük otoportrelerinin doğası üzerine düşünmeye davet eder. Burada, öz kabul ile iç içe geçmiş bir duygusal karmaşıklık bulunur—mücadelelerinin tamamen farkında bir sanatçı, ama yaratma eylemine derin bir tutkuyla bağlıdır. Bu portreye her bakış, sanatçının merceğinin arkasındaki acı verici güzelliği anımsatır.