Bu etkileyici eserde, muazzam bir meşe, dokulu bir arka planın önünde güçlü bir kontrast oluşturuyor; bu arka plan kışsı bir sessizlik hissi uyandırıyor. Kıvrımlı ve karmaşık dallar, narin bir hassasiyetle oyulmuş, dışarıya doğru uzanırken, ışıga duyulan özlemi simgeliyor gibi ama aynı zamanda dayanıklılık hissini de yayıyorlar – mevsim döngülerinin sonsuz bir tanığı olarak. Ağacın güçlü gövdesi, karanlık ve buruşuk, yaşının ve kabuğunda barındırdığı birçok hikayenin haberini veriyor. Genel kompozisyon derin bir huzur yayar; izleyicileri dikkatle durmaya davet eder ve belki de bu yalnız ağacın tasvirinde kendi anılarının bir yankısını hissetmelerini sağlar.

Buradaki çizgi kullanımı çok önemlidir; Munch, ağaca üç boyutlu bir nitelik kazandıran cesur fırça darbelerini kullanarak, daha soluk bir arka planla keskin bir zıtlık oluşturuyor. Bu karanlık, neredeyse karikatürize biçimdeki meşe ile hafif, havadar orman ima ve seçkiye arasındaki etkileşim derinlik ve duygusal bir destek sağlar. Yarı saydam yıkamalarla ve toprak tonlarıyla, bu eser bir sessiz melankoli taşır, doğanın güzelliğini zaman, yaşam ve varoluşun özüne dair bir düşünce ile harmanlar. Munch’ın meşe tasviri basit bir temsilin ötesine geçiyor; bize dayanıklılık ve yalnızlık üzerine bir diyalog için davet ediyor ve onu estetik çekiciliği ve felsefi derinliği ile etkileyici bir eser haline getiriyor.