Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, μια επιβλητική βελανιδιά προβάλλει σε έντονη αντίθεση με φόντο υφών που ξυπνά μια αίσθηση χειμερινής σιωπής. Οι περίπλοκοι, καμπυλωτοί κλάδοι, χαραγμένοι με λεπτή ακρίβεια, εκτείνονται προς τα έξω, σαν να επιθυμούν το φως, ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν μια αίσθηση αντοχής—ένας αιώνιος μάρτυρας των κύκλων των εποχών. Ο ισχυρός κορμός του δέντρου, σκοτεινός και καμπυλωμένος, μιλά πολύ για την ηλικία του και τις πολλές ιστορίες που φυλάσσει μέσα στη φλούδα του. Η συνολική σύνθεση αποπνέει μια βαθιά ηρεμία, προσκαλώντας τους θεατές να σταθούν σε στοχασμό και ίσως να νιώσουν μια αχτίδα από τις δικές τους αναμνήσεις που μπλέκονται στη ζωή αυτού του μοναχικού δέντρου.

Η χρήση της γραμμής είναι θεμελιώδης εδώ, όπου ο Munch χρησιμοποιεί ένα μείγμα από τολμηρές πινελιές που δίνουν στο δέντρο μια τρισδιάστατη ποιότητα, δημιουργώντας έντονη αντίθεση με το πιο ήσυχο φόντο. Αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ της σκούρας, σχεδόν καρτούν φαντασίας του βελανιδιού και της ελαφριάς, αέρινης υπόνοιας του δάσους προσφέρει βάθος και συναισθηματική βάση για το έργο. Με διαφανή πλύματα και γήινους τόνους, αυτό το έργο έχει μια ήσυχη μελαγχολία, συνδυάζοντας την ομορφιά της φύσης με μια αναστοχαστική σκέψη για το χρόνο, τη ζωή και την ουσία της ύπαρξης. Η απεικόνιση του βελανιδιού από τον Munch υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση—μας προσκαλεί σε ένα διάλογο για την αντοχή και την μοναξιά, κάνοντάς το ένα τρυφερό κομμάτι τόσο στην αισθητική του απήχηση όσο και στο φιλοσοφικό του βάθος.