Manzara, izleyicileri, nazik hatların ve toprak tonlarının sakin anların hikayesini anlattığı bir güzellik alanına davet ediyor. Kompozisyon, karanlık, kıvrımlı ağaçlar ile yerdeki yeşil çimen arasındaki belirgin oyunu sunuyor ve sahne için doğal bir çerçeve oluşturuyor. Dokulu fırçanın darbeleri, Van Gogh'un benzersiz yaklaşımını açığa çıkararak, yapraklara derinlik ve hareket katıyor; ve akıcı fırçaları rüzgarın nazik bir dokunuşunu taklit ediyor; sanki manzara yaşam nefes alıyormuş gibi.

Daha yakından bakıldığında, ışık sahne üzerine yumuşak bir parıltı yayıyor, ağaçların kıvrımlı kollarının gizli ayrıntılarını neredeyse aydınlatıyor—doğada direncin bir ilahisi. Sanatçının toprak tonlarını kullanması, bulanık arka planla tezat oluşturuyor, huzur hissini tanıtırken bir gizem havası da yayıyor. Yaprakların hışırtısını duymamak mümkün değil; çerçevenin ötesine geçmeyi ve kırsal alanın taze aromasını kucaklamayı çağırıyor, Van Gogh'un değer verdiği manzaralarla olan derin bağını yansıtan güçlü bir duygusal yankı oluşturuyor.