Bu etkileyici sahnede, doğanın canlı ritmi, Montmartre'daki sebze bahçeleri ve kırsal evlerin canlı bir tasviriyle açığa çıkıyor. Manzara, Van Gogh'un kendine özgü fırça darbeleri altında hayat buluyor; her çizgi ve girdap ayrı bir yaşam ile çiçek açıyor gibi görünüyor. Gökyüzü, büyüleyici bir mavi gradyanla, enerjik bir fırça çalışmasıyla dans ediyor; hafif bulutlar zahmetsizce geniş mavi bir alana karışıyor. Aşağıdaki tarlalar ve bahçeler, yeşil ve altın renginin çeşitli tonlarıyla dolup taşıyor; toprak tonları, toprağı işleyenlerin sıkı çalışmasını yankılandırıyor. Her arsa, çitler ve yollarla bölünmüş; bakışı kompozisyon boyunca yönlendiriyor ve bu güzel ortamda yaşayanların gündelik hayatlarına dair düşüncelere davet ediyor.

Bu eserin duygusal etkisi belirgin; nostalji hissini uyandırıyor, daha basit dönemlere özlem taşıyor. Tarlalara düşen güneş ışığı, gözlerle oynayarak, canlı yeşil ve kahverengi arasında sıcak bir karşılama oluşturuyor—kırsal uyumun gerçek bir dokuması. Van Gogh'un hayatında bir geçiş döneminde yaratılan bu eser, sıradan yaşamın güzelliğine olan hayranlığını ve içsel çatışmalarını yansıtıyor. Empresyonist sanata dalmış, yine de belirgin bir şekilde kendi tarzında, bu resim, sanatçının duygusal manzarasının bir aynası haline geliyor ve yoğun bir dünyada bir anlık huzuru yakalayan önemli bir ek oluyor.