In deze boeiende scène ontvouwt de levendige ritme van de natuur zich met een levendige voorstelling van groentetuinen en rustieke huizen gelegen in Montmartre. Het landschap komt tot leven onder Van Gogh's kenmerkende penseelstreken; elke lijn en spiraal lijkt te bloeien met een eigen leven. De lucht, een hypnotiserende gradatie van blauw, danst met energieke penseelvoering, waarbij lichte wolken moeiteloos samensmelten in een uitgestrekt blauwe ruimte. De velden en tuinen beneden zijn levendig met gevarieerde tinten groen en goud, terwijl de aardetinten de zware arbeid van degenen die de grond bewerken weerkaatsen. Elk stukje grond is gescheiden door hekken en paden, wat de kijker door de compositie leidt en uitnodigt tot reflectie over het dagelijkse leven van degenen die in deze pittoreske omgeving wonen.

De emotionele impact van dit werk is voelbaar; het roept een gevoel van nostalgie op, een verlangen naar simpelere tijden. Het zonlicht dat over de velden valt, speelt met het oog en creëert een uitnodigende warmte tussen de levendige groene en bruine — een echte tapisserie van plattelands harmonie. Dit werk, dat is gemaakt tijdens een overgangsperiode in Van Gogh's leven, weerspiegelt zowel zijn bewondering voor de schoonheid van het gewone leven als zijn gekwelde ziel. Verzonken in de kunst van de impressionisten, maar duidelijk zijn eigen stijl, fungeert deze schildering als een spiegel voor het emotionele landschap van de kunstenaar, en wordt een belangrijke aanvulling op zijn oeuvre die een vluchtig moment van sereniteit in een drukke wereld vangt.