Dit kunstwerk vangt een betoverend, dromerachtig landschap gekenmerkt door golvende golven en een eenzame vuurtoren die trots tegen een donkere horizon staat. De compositie roept een gevoel van mystiek op, waarbij zowel de etherische kwaliteit van zee als de geruststellende aanwezigheid van de vuurtoren meesterlijk worden geïntegreerd. De interactie van vloeiende lijnen creëert een ritmische beweging die de blik van de kijker door het doek leidt, richting de horizon waar de zon lijkt te hangen in een schemerige lucht. Munch gebruikt gedurfde, brede penseelstreken die zowel het water als de lucht weergeven met een mengsel van intensiteit en rust, wat een emotionele diepte geeft die weerklinkt bij de waarnemer.

Het kleurenpalet, gedomineerd door zwart, wit en subtiele grijstinten, verhoogt het contrast tussen licht en schaduw, wat de vluchtige natuur van dag en nacht suggereert. Elke veeg lijkt te pulseren van emotie, vergelijkbaar met de beweging van de golven, wat een contemplatieve sfeer oproept die in de geest blijft hangen, lang nadat de blik is afgewend. De historische context plaatst dit stuk binnen het kader van de post-impressionistische beweging, waar kunstenaars zoals Munch grenzen verlegden om niet alleen de fysieke wereld, maar ook de emotionele landschappen in ons te verkennen. Dit werk steekt uit binnen Munchs oeuvre, niet alleen vanwege zijn visuele aantrekkingskracht, maar ook als een reflectie van de complexiteiten van eenzaamheid en existentiële contemplatie.