Αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει ένα γοητευτικό, ονειρεμένο τοπίο, χαρακτηρισμένο από κυματιστές θάλασσες και έναν μοναχικό φάρο που στέκεται ψηλά απέναντι από έναν σκοτεινό ορίζοντα. Η σύνθεση ξυπνά μια αίσθηση μυστικισμού, συνδυάζοντας με μαεστρία τόσο την αιθέρια ποιότητα της θάλασσας όσο και την καθησυχαστική παρουσία του φάρου. Η αλληλεπίδραση των ρευστών γραμμών δημιουργεί μια ρυθμική κίνηση που οδηγεί το βλέμμα του θεατή μέσα από τον καμβά, πηγαίνοντας προς τον ορίζοντα όπου ο ήλιος φαίνεται να κρέμεται σε έναν λυκόφως ουρανό. Ο Munch χρησιμοποιεί τολμηρές, πλατείς πινελιές που αποδίδουν τόσο το νερό όσο και τον ουρανό με έναν συνδυασμό έντασης και ηρεμίας, προσφέροντας μια συναισθηματική βά profondeur που αντηχεί στους παρατηρητές.

Η παλέτα των χρωμάτων που κυριαρχείται από μαύρα, λευκά και αχνά γκρι χρώματα ενισχύει τη αντίθεση μεταξύ φωτός και σκιάς, υπονοώντας τη φευγαλέα φύση της ημέρας και της νύχτας. Κάθε πινελιά φαίνεται να χτυπά με συναίσθημα, παρόμοια με τις κυματιστές τους ροές, προκαλώντας μια στοχαστική ατμόσφαιρα που παραμένει στο μυαλό πολύ καιρό μετά την αναχώρηση της ματιάς. Το ιστορικό πλαίσιο τοποθετεί αυτό το κομμάτι μέσα στο πλαίσιο του κίνημα του μετα-ιμπρεσιονισμού, όπου καλλιτέχνες σαν τον Munch πίεζαν τα όρια για να εξερευνήσουν όχι μόνο τον φυσικό κόσμο αλλά και τα συναισθηματικά τοπία μέσα μας. Αυτό το έργο ξεχωρίζει στο έργο του Munch, όχι μόνο για την οπτική του γοητεία, αλλά και ως αντανάκλαση των πολυπλοκοτήτων της μοναξιάς και του υπαρξιστικού στοχασμού.