Bu eser, dalgalanan deniz ve karanlık bir ufka karşı dimdik yükselen yalnız bir deniz feneri ile karakterize edilen büyüleyici ve hayalperest bir manzarayı yakalıyor. Kompozisyon, denizin kutsal niteliği ile deniz fenerinin güven verici varlığını ustaca birleştirerek, bir gizem hissi uyandırıyor. Akışkan çizgilerin etkileşimi, izleyicinin gözünü resim boyunca, ufka doğru yönlendirerek, güneşin loş bir gökyüzünde askıda kalmış gibi durmasını sağlıyor. Munch, su ve gökyüzünü yoğunluk ve sakinliklerin bir karışımıyla tasvir eden cesur ve geniş fırça darbeleri kullanarak, izleyicide yankılanan bir duygusal derinlik katıyor.

Siyah, beyaz ve ince gri tonlarını esas alan renk paleti, gün ve gecenin geçici doğasına atıfta bulunarak ışık ve gölge arasındaki kontrastı artırıyor. Her bir fırça darbesi, duyguyla çarpıyormuş gibi görünürken, dalgaların akışı gibi düşünceli bir atmosfer yaratıyor ve bakış gözden ayrıldıktan sonra bile zihinlerde kalıyor. Tarihsel bağlam, bu eseri post-empresyonist hareketin içine yerleştiriyor; Munch gibi sanatçılar sınırları zorlarken hem fiziksel dünyayı hem de içsel duygusal manzaraları araştırıyorlardı. Bu eser, Munch'un çalışmaları içinde yalnızca görsel cazibesi nedeniyle değil, aynı zamanda yalnızlık ve varoluşsal düşüncelerin karmaşıklığını reflekte ettiği için öne çıkıyor.