Bu ışıl ışıl tablo, Venedik'teki ikonik Santa Maria della Salute Bazilikası'nı yumuşak bir sis içinde, muhteşem kubbelerini ve ayrıntılı mimari özelliklerini nazikçe soldurarak betimliyor. Sanatçı, noktacılık tekniğinin karakteristik özelliği olan küçük, belirgin fırça darbelerinden oluşan hassas bir mozaik kullanıyor; pastel renk paletinde parıldıyorlar. Yumuşak yeşiller, lavantalar, pembeler ve maviler tuvalde birbirine karışıyor ve şafak vakti ya da soluk bir güneş altında Venedik lagününün yansıtıcı niteliğini çağrıştırıyor. Ön planda ve sol ufukta açılmış yelkenleriyle gondollar yer alıyor; bu, büyük kilisenin durgunluğuyla dengelenen ritmik bir hareket yaratıyor.

Kompozisyon, su ve gökyüzünün kusursuz bir şekilde birleştiği huzurlu, neredeyse rüya gibi bir atmosfer yaratıyor; izleyiciyi sakin bir dinginlik içinde kalmaya davet ediyor. Bu eser sadece Venedik mimarisinin güzelliğini kutlamakla kalmıyor; aynı zamanda Neo-Empresyonizmin yenilikçi yöntemlerini sergiliyor; renk ve ışık duygusal özün merkezini oluşturuyor. 20. yüzyıl başlarındaki Avrupa'nın bilim ve sanatın birleşimi konusundaki keşifleri, algı ile doğa arasındaki ilişkinin düşünülmesine yol açıyor. Parça, Venedik'in zamansız çekiciliğine nazik ve canlı bir saygı duruşu olarak yankılanıyor; mekan ve belleğe dair şiirsel bir meditasyona davet ediyor.