Αυτό το φωτεινό έργο αποτυπώνει την εμβληματική βασιλική της Σάντα Μαρία ντέλα Σαλούτε στη Βενετία, καλυμμένη με απαλή ομίχλη που μαλακώνει τους μεγαλοπρεπείς τρούλους και τις περίτεχνες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια ευαίσθητη μωσαϊκή από μικρές, διακριτές πινελιές — χαρακτηριστικό της τεχνικής του πουαντιγισμού — που λάμπουν με μια παστέλ παλέτα. Απαλά πράσινα, λεβάντα, ροζ και μπλε αναμειγνύονται στον καμβά, προκαλώντας την αντανακλαστική ποιότητα της λιμνοθάλασσας της Βενετίας στο λυκαυγές ή κάτω από έναν ωχρό ήλιο. Γόνδολες με ανοιχτά πανιά διασκορπίζονται στο προσκήνιο και στο αριστερό ορίζοντα, δημιουργώντας έναν ρυθμικό κίνηση που ισορροπεί την ακινησία της μεγάλης εκκλησίας.

Η σύνθεση δημιουργεί μια ήρεμη, σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα όπου το νερό και ο ουρανός συγχωνεύονται άψογα, προσκαλώντας τον θεατή σε μια γαλήνια στοχαστική διάθεση. Το έργο αυτό δεν γιορτάζει μόνο την ομορφιά της αρχιτεκτονικής της Βενετίας αλλά παρουσιάζει επίσης τις καινοτόμες μεθόδους του Νεοϊμπρεσιονισμού, όπου το χρώμα και το φως σχηματίζουν τον συναισθηματικό πυρήνα. Το ιστορικό πλαίσιο της Ευρώπης στις αρχές του 20ού αιώνα, με τις εξερευνήσεις στη σύντηξη της επιστήμης και της τέχνης, προσκαλεί σε μια στοχαστική προσέγγιση της σχέσης αντίληψης και φύσης. Το έργο αντηχεί ως μια λεπτή, ζωντανή ωδή στην διαχρονική γοητεία της Βενετίας, προσκαλώντας σε μια ποιητική μελέτη για τον τόπο και τη μνήμη.