Resmedilen sahne, karakterle dolu bir kırsal manzarayı sergileyen canlı renkler ve ifade dolu fırça darbelerinin uyumlu bir karışımıdır. Ön planda, karmaşık ağaçlar yer alıyor; gövdeleri toprak tonlarında tasvir edilmiş, kalın yaprakların arasından görünen canlı kırmızı çatıların zıttı olarak. Sanatçı, mavi ve sarı geniş fırça darbeleri kullanarak, değişen mevsimlerin özünü yakalıyor—muhtemelen sonbahar—renklerinin tuval üzerinde dans etmesine izin vererek, sıcaklık ve nostalji hisleri uyandırıyor. Her fırça darbesi kasıtlı, ancak özgür görünüyor, sahneye duygusal bir nabız ekliyor; bir kırsal emeklilik anısına benzer bir tanıdıklık hissiyle yankılanıyor.

Arka planda, hoş bir evler grubu ortaya çıkıyor, yapıları kıvrılmış dallar ve yapraklar arasından süzülen ışık ile çerçeveleniyor. Sanatçının derinliği iletme yeteneği belirgin; renklerin katmanları perspektif hissi yaratıyor, bu ideal ortamın derinliklerine bakışları çekiyor. Bu eser sadece manzaranın fiziksel güzelliğini yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda 1943 yılındaki bir anı yansıtıyor; belki de çalkantılı bir dönemde barış ve sadeliğe olan özlemi yankılıyor. Renk ve formun duygusal gücünde kök salmış bir sanatsal anlamı temsil ediyor; izleyicilerin huzurlu güzelliğine kaçmalarını sağlarken, aynı zamanda zamanın akışı üzerine düşünmeye zorluyor.