Bu eser, hemen tatlı bir nostalji duygusu yakalar; iki çocuk yan yana duruyor, paylaşmaya davet edildiğimiz bir sahneyi izliyor. Biri basit bir değnek, diğeri ise hassas bir çiçek tutuyor ve bu, gözlem ve takdire dayalı basit bir yaşamı ima ediyor. Yukarıda, bir ağlayan söğüdün veya benzeri bir ağacın süpüren çizgileri, kompozisyon boyunca zarif bir şekilde yayılıyor. Sanatçının eli, fırça darbelerinde görülebilir, sahneye organik bir ritim duygusu getirir. Hassas pembe çiçekler, ilkbaharın anıları gibi aşağı doğru süzülüyor.