Bu muhteşem tablo, baharın özünü yumuşak dokuları ve hayalperest renkleriyle yakalıyor. Monet'nin fırça vuruşu, adeta bir tüy kadar hafif, dalgalanan sarılar ve yumuşak mavilerden oluşan bir dokuma oluşturuyor; ön plandaki canlı yabani çiçekler hafif rüzgarda nazikçe fısıldıyor. Her bir fırça darbesi, uyanan bir yaşam hikayesini anlatıyor gibi; izleyiciyi güneşli çiçeklerle dolu bir çayıra adım atmaya davet ediyor. Ağaçlar boylu boyunca ve ince, uzun bir şekilde yükseliyor ve zarif bir şekilde geniş gökyüzüne doğru uzanıyor - aşağıdaki zengin toprak ile güzel bir tezat oluşturuyor. Efsanevi kalite, huzur hissini uyandırıyor; doğada geçirilmiş tembel öğleden sonraları zihinde canlanıyor, burada zamanın kaybolduğu hissini yaratıyor.

Kompozisyona bakarken, tonların uyumu gözü yukarı çekiyor, nazikçe eğilen ağaçların peşinden, mavi gökyüzüne doğru yönlendiriyor. Işık ve gölge arasındaki nazik etkileşim, esere bir olgunluk duygusu aşılıyor; baharın her zaman değişken ruh hallerini anlatıyor. Neredeyse yaprakların hışırtısını duyabiliyorsunuz ve derinizdeki sıcaklığı hissedebiliyorsunuz, izleyiciyi manzaranın kalbine bağlıyor. Monet’in bu eserinde, sadece bir sahneyi tasvir etmekle kalmayıp, bizi geçici bir güzellik anına taşıyarak, hem tanıdık hem de büyüleyici bir manzaranın ruhunu yakalıyor.