Bu eserde, iki figür oldukça renkli ve duygusal bir iç mekan içinde belirgin bir şekilde yer alıyor. Sırtında zarif bir kıyafet ve uzun saçları olan model, özellikleri biraz silikleşmiş bir beyefendinin önünde duruyor; onun koyu giysileri, bir tür resmiyet hissi veriyor. Sanatçının enerjik fırça darbeleri, iki figür arasında neredeyse titreşim hissi veren bir gerilim yaratıyor ve izleyicileri sessiz bir etkileşim anına davet ediyor. Gözlerimiz tabloyu süzgeçten geçirirken, arka planda sıcak ve davetkar renklerin —toprak tonlarında turuncular ve rahatlatıcı yeşiller—dominasyonuyla karşılaşıyoruz; bunlar erkeğin kıyafetinin soğuk, koyu paleti ile bir kontrast oluşturuyor ve her renk sahnenin duygusal yoğunluğunu artırıyor.

Bileşim, iki figürün sanki merkeze yerleştirilmesi, izleyicinin dikkatini doğal bir şekilde çekmesini sağlıyor. Canlı bir halı ve çeşitli mobilyalarıyla, iç mimari değişken bir hissiyat yaratıyor. Munch'ın tarzı, psikolojik derinliği ile tanınmışken, burada alan ve duygu arasındaki etkileşimi araştırıyor. Perspektif ve renk ile oynayarak, özlem, kırılganlık ve hatta gerilimin hissini uyandırıyor; böylelikle, yüzeyin altında hafif bir enerji kaynamasına olanak tanıyor. İnsan deneyimini yansıtan duygusal bir bağ hissetmemek mümkün değil; adeta, onların gizli sırları ve hikayeleriyle dolu bir an içinde sıkışıp kalmışlar; bu durum, bizleri ilişkilerindeki incelikleri düşündürmeye zorlayarak, aynı zamanda Munch'ın eserindeki yalnızlık ve bağlantının daha geniş bağlamını da sorgulatıyor.