Bu canlı balıkçılar ve tekneleri betimlemesi, sıcak bir plaj gününü yakalıyor; parlak yelkenler güneşin ışığını alıyor—neredeyse kabuklarındaki tuzlu rüzgarı hissedebiliyorsunuz. Sorolla'nın fırça darbeleri tuval üzerinde dans ediyor; neredeyse dokunulabilir kalitede boya, izleyiciye güneş ışığına girme daveti yapıyor, açık gökyüzü kompozisyonun üst yarısını huzurlu bir mavi ile dolduruyor. Gemiler, esasen siyah ve yeşil, sıradan aletler değildir; bu kıyı hikayesinin gururlu katılımcıları olarak yükseliyorlar—her yelkenin şişmesi geçmişin hikayelerini yakalar ve denizle derin bir bağ kurar.

Kompozisyonun dinamizmi gözleri iş yapan figürlere çeviriyor. Zamanla somut bir şekilde temsil edilen bu figürler—toprak tonlarında giyinmişler, çevrelerindeki renkli karmaşanın ortasında zamansız bir normallik duyuruyorlar. Eserin karşısında dururken, duygusal etki belirgin hale geliyor; deniz yaşamının neşesi havada dolup taşıyor. Sorolla, yalnızca çevrenin fiziksel güzelliğini değil, aynı zamanda günlük rutinlerin özünü de ustaca yakalıyor, nostalji ve kıyı yaşamının emeği ve sadeliği için bir minnettarlık uyandırıyor.