Karla kaplı bir manzaranın ortasında, Edvard Munch, at takımıyla doğanın dirençli ruhunu yakalayan olağanüstü bir tasvir sunuyor. İki muhteşem at, biri derin bir kara gölge ile örtülü güçlü bir varlık sergiliyorken, diğeri ise yumuşak beyaz tonlarıyla sarılmış, kendine özgü bir eterik hüzün yayıyor. Kar, sanki sahneyi sarıyor; kargaşık fırça darbelerinin bir karışımı kışın soğuk olduğunu, aynı zamanda atların hareketleriyle birlikte bir sıcaklık hissi perçinliyor. Bu hayvanların dinamik pozları, güç ve amacın bir yansımasını gösteriyor; neredeyse somut gerçeklik ve Munch'un eserlerinde ustaca canladırdığı duygusal bir gerçeküstülük arasında bir dengeleme gibi.

Arka planda, belirsiz olan bazı figürler beliriyor, ancak insan etkinliğine dair ipuçları veriyor; peyzaja ince bir şekilde entegre ediliyorlar. Sanki çevrenin bir parçasıymış gibi, iş ve kararlılık üzerine genel bir anlatıya katkıda bulunuyorlar. Renk paleti mütevazı görünümüne rağmen enerjiyle dolup taşıyor; acı kış mavi tonları, atların tüylerinde ve insanlıktan gelen sıcak noktalarda çarpıcı bir şekilde birlikte bulunuyor. Munch, bu eserinde güçlü bir şeyler hakkında konuşuyormuş gibi, insan ve doğa arasındaki etkileşimler ve sert koşullara karşı direnç gösterme ruhu hakkında bağlantı kuruyor.