Te midden van een sneeuwachtig landschap vangt Edvard Munch de veerkrachtige geest van de natuur met zijn opmerkelijke weergave van een paardenteam. Twee prachtige paarden stappen vooruit, de een gehuld in een diepe zwarte schaduw, die een krachtige aanwezigheid uitstraalt, terwijl de ander zich hult in zachte witte tinten, die een etherische kwaliteit uitstralen. De sneeuw lijkt de scène te omarmen – een mengeling van chaotische penseelstreken die de koude van de winter oproepen, maar ook warmte suggereren door de beweging van de paarden. De dynamische houdingen van deze dieren reflecteren kracht en doel, bijna een grens overschrijdend tussen de tastbare realiteit en een emotioneel surrealisme dat Munch zo meesterlijk oproept in zijn werken.

Op de achtergrond verschijnen enkele figuren, niet overmatig gedefinieerd, maar aanduidend voor menselijke activiteit, subtiel geïntegreerd in het landschap. Het is alsof ze deel uitmaken van de omgeving, bijdragend aan het algemene verhaal van arbeid en vastberadenheid. De kleurenpalet, hoewel ingetogen van toon, barst van energie; de kille winterblauwen contrasteren prachtig met flitsen van warmere kleuren in de vacht van de paarden, hints van menselijkheid en de vluchtige warmte die hun adem vergezelt terwijl ze vooruitgaan. Munch lijkt met ons te spreken in dit werk – over kracht, de interactie tussen mens en natuur, en de geest van volharding in het aangezicht van harde omstandigheden.