Bu büyüleyici eser izleyicileri, ilginç karakterler ve zengin duygularla dolu bir sahneye daldırıyor. Ortam, Oslo'nun sanatsal bohemaları arasında muhtemelen bir samimi buluşmayı ortaya çıkaran giyimler ve figürlerin duruşlarıyla destekleniyor. Arka planda karanlık duvarların bulunduğu bir tehdit var; bu, ön plandaki daha açık tonlarla zıtlık oluşturarak derinlik hissi yaratıyor ve izleyiciyi çerçevenin içindeki varoluş katmanlarını keşfetmeye davet ediyor. Kompozisyonun merkezinde yer alan masa, yuvarlak bir çeşmeden canlı meyvelere kadar birçok ögeyle donatılmış; bu, sosyallik ve bolluğu sembolize ediyor; ancak figürler birbirinden uzakta görünüyorsa bir gerginlik de hissediliyor.

Renk paleti esasen sıcak; canlı turuncular, kırmızılar ve sarılar yalnızca sıcaklık oluşturmuyor, aynı zamanda nostaljik bir hissiyat da uyandırıyor. Munch'ın fırça darbeleri dinamik ama kasıtlı, izleyiciyi sahneye çeken akıcılık katıyor; bulanık yüz ifadeleri ise yalnızca birlikte olmanın getirdiği yalnızlığı aktaran karmaşık bir duygusal peyzaj iletiyor. Tarihsel olarak, bu eser 1920'leri kapsıyor; bu, Norveç'teki kültürel değişimler ve sanatsal keşiflerle dolu bir dönemdir. Munch'ın insan duygusunu yansıtma ve toplumsal yorum yapma taahhüdü, o dönemde yükselen bohem ruhuna dair derin bir anlatım yapıyor; bu, özgürlük, yaratıcılık ve oldukça fazla hareketin olduğu bir dönemdir. Resim, Munch'ın kişisel deneyim ve daha geniş toplumsal tema ile işleyişine önemli bir saygının gösterilmesidir.