Bu büyüleyici portrede, bir kadının profili ince bir güçle zarif bir şekilde sarılmıştır. Sanatçının fırça darbeleri cesur ama doğru bir şekilde, konunun özünü olağanüstü bir samimiyetle yakalar. Onun saçları düzenli bir topuzda toplanmış, bu da toyluk ve inceliği işaret ederken, yoğun bakış — hafifçe açılmış dudaklarla — sakin dış görünümünün altında düşüncelerin bir dünyasını öneriyor. Soluk arka plan, varlığını güçlendirerek, izleyicinin tamamen ifade edici özelliklerine odaklanmasına olanak tanır.

Renk seçimi kasıtlı olarak kahverengi ve yumuşak tonlara eğilimlidir, arka plandaki daha koyu unsurları vurgulayarak bir ciddiyet hissi taşır. Van Gogh'un tekniği, izleyicinin duygusal bir bağlantı hissetmesini sağlıyor; sanki özel bir anı izliyormuşuz gibi ama ifadesi hâlâ muğlak bir mesafeyi koruyor. Bu eser sadece sanatçının yenilikçi fırça kullanımını değil, aynı zamanda 19. yüzyılın sonundaki toplumsal ve kültürel normları da vurguluyor; bu dönemde kadınlar sık sık güç ve terzinin ikiliğini somutlaştırıyordu. Boyama, kimliğin karmaşıklıklarına ve her bakışın arkasında yatan hikâyelere dalmayı davet ediyor.