Bu sanat eseri, bir kestane yaprağı ile baklası arasındaki ince ilişkiyi zarif bir şekilde ortaya koyuyor; yumuşak ama dikkat çekici bir biçimde. Yaprak, zarif bir gösteri içinde açılır; her damarı ve konturu, içindeki güzelliği vurgulamak için şiirsel bir şekilde abartılmıştır; nazik kavisler ve kenarlar, yaprağın rüzgarda dans ediyormuş gibi bir hareket duygusu uyandırır. Bakla, yaprağın tamamlayıcısı olarak, uzun bir şekil taşır; yuvarlak tohumları, içindeki yaşam hakkında bir merak uyandırır. Van Gogh'un kendine güvenen ama hassas çizgileri kompozisyona hayat verir, bize doğayı en saf haliyle takdir etme olanağı tanır.

Işık ve gölge arasındaki etkileşim bu eser içinde önemli bir rol oynar, çizimin dokusunu ve derinliğini zenginleştirir. Seyirci üzerinde bir huzur hâkim olur, doğada bulunan doğuştan gelen huzuru hatırlatır. Sepya tonundaki arka plan, organik unsurları vurgular ve nostaljik ve canlı bir atmosfer yaratır. Bu çizim, düşünceye sevk eder; hayatın geçici güzelliği üzerinde meditasyon yapmamızı ister; bu, hem bilimsel bir gözlem hem de bir yeryüzü ve insanlık arasındaki bağa duygusal bir saygıdır ki çoğu zaman gözden kaçmaktadır.