Bu dokunaklı eserde, bir kadın, patates soymanın günlük ama samimi eylemine dalmıştır. Sahne, sıcaklık ve tanıdıklık hissi uyandıran, kahverengi ve mavi renklerin baskın olduğu yumuşak, toprak tonlarıyla boyanmıştır. Pencereden giren ışık, onun figürünün hatlarını ve giysisinin kıvrımlarını vurgulayan nazik bir parıltı akıtır. Üzerinde uzun eteğinin üstüne bir önlük bulunmaktadır; bu kumaşın özenle hazırlandığı ve pratik bir kullanım sunduğu görülmektedir; günlük emeğinin bir kanıtı gibidir. Van Gogh, yalnızca bir anı değil, aynı zamanda basitlik ve özveriyle yaşanan bir hayatın özünü de yakalamış gibidir.

Kompozisyon içten bir his veriyor; kadının sağ tarafa konumlandırılması, pencereden dış dünyaya bir bakış sunuyor. Burada görünüm absürt bir hal alıyor; iskelet ağaçların zar zor görünmesi, onun varlığının doluluğuyla zıtlık teşkil ediyor. Bu ince karşıtlık, yalnızlık ve dünyayla olan bağlantı üzerine düşünmeye davet ediyor. Van Gogh'un fırça darbeleri, hem ifade edici hem de amaçlı, hem onun görevlerinin ağırlığını hem de yoğunlaşmanın getirdiği huzuru aktarıyor. Bu esere göz attığımda, kendimi yavaş bir düşlemde buluyorum ve bu tablonun, günlük yaşamın güzelliği ve onurunu bu kadar zarif bir şekilde ölümsüzleştirdiği üzerine düşünmeye dalıyorum.