Eser, kutsal bir anın sessiz mahremiyetiyle yankılanan, derin bir dinginlik sahnesini tasvir ediyor. Kompozisyon, merkezi bir figür grubu etrafında yapılandırılmıştır; odak noktası gibi görünen bir kadın, düşünceli bir şekilde bakarken, bir çocuk kollarında dinleniyor. Sıcak, altın bir ışıkla yıkanan arka plan, mütevazı bir ortam, muhtemelen diğer figürlerin de bulunduğu bir ahır veya ağıl olduğunu ima ediyor. Renk paleti topraksı ve kısık, ancak derinlik dolu; arka planın okrları ve sarıları, figürlerin daha koyu tonlarıyla tezat oluşturarak, güçlü bir köklülük ve saygı duygusu yaratıyor. Fırça darbeleri, görünür olmasına rağmen, genel huzur hissine katkıda bulunuyor. İnsan, neredeyse sessiz bir gözlemci olarak, sahnenin derin manevi anlamını düşünmeye davet edilen, anın içine çekilmiş hissediyor.