In deze aangrijpende weergave van een grijze dag vangt Monet de essentie van Londons atmosferische landschap, met de nadruk op de iconische Waterloo-brug. De brug kromt elegant over het doek, de donkere silhouet contrasteert met de zachte tinten van de scène. Een symfonie van zachte blauwe en grijze kleuren domineert het kleurenpalet, doordrenkt met delicate hints van roze en gouden licht die door de mistige lucht filteren. De atmosferische kwaliteit van dit werk geeft een gevoel van melancholie, maar ook van sereniteit, terwijl de toeschouwer zich omhuld voelt door de mist - een moment van stilte dat in de tijd is opgeschort.

Het oppervlak van het water is levendig met beweging, wat de zachte penseelstreken weerspiegelt waarvoor Monet bekend is. Reflecterende golven dansen over het doek en vangen de vluchtige kwaliteit van het licht terwijl het interactie heeft met de zachte golven. Rook stijgt op uit schoorstenen in de verte, wat bijdraagt aan de vage achtergrond die deze industriële, maar mooie tijdperk kenmerkt. De scène ontvouwt zich voor ons als een gefluisterde herinnering, die introspectie oproept over de gang van de tijd en de relatie tussen de natuur en de door de mens gemaakte structuren. Een uitnodiging om een droomachtige wereld binnen te stappen, het schilderij resoneert diep met de kijker op een emotioneel niveau, waardoor het een schat van de impressionistische beweging wordt.