Σ' αυτό το εντυπωσιακό έργο, μια φιγούρα απεικονίζεται καθισμένη σε μια καρέκλα, φαινομενικά χαλαρή, αλλά εκπέμπει μια ορισμένη απόσταση που διεγείρει την περιέργεια του θεατή· τα ζωντανά χρώματα περιβάλλουν τη σύνθεση, κυρίως κυριαρχούμενα από τολμηρά κόκκινα, πράσινα και μπλε. Το φόντο είναι γεμάτο γεωμετρικά σχήματα που υποδηλώνουν ένα αααδημιστικό περιβάλλον, ενώ η προσωπικότητα εαυτής—ντυμένη με επίσημο κοστούμι—κάθεται με φυσικό τρόπο αλλά με αυτοπεποίθηση. Η χρήση των εκφραστικών πινελιών του Μουνκ προσθέτει μια στρώση ανησυχίας στη σκηνή, προσκαλώντας τον θεατή να αισθανθεί την ένταση που έρχεται σε αντίθεση με την ήσυχη εμφάνιση του καθισμένου υποκειμένου. Υπάρχει μια συγκεκριμένη γοητεία στην εκλογή των χρωμάτων—οι τόνοι αναβλύζουν συναισθήματα, πιθανώς αντικατοπτρίζοντας τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης κατάστασης ή την ψυχολογική βάθος που είναι τυπική στην τέχνη του Μουνκ. Ο τρόπος που τα χρώματα χορεύουν στον καμβά αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό κόσμο του υποκειμένου, υποδηλώνοντας ότι υπάρχει περισσότερα κρυμμένα κάτω από το επιφανειακό γεγονός αυτού του σύνθετου. Η πλούσια οπτική γλώσσα προκαλεί έντονες συναισθητικές αντιδράσεις, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται ποιες σκέψεις κρύβονται πίσω από αυτό το θολωμένο πρόσωπο.

Αν εξετάσουμε το ιστορικό πλαίσιο του έργου, δημιουργήθηκε το 1939—σε μια εποχή που ο κόσμος της τέχνης πάλευε με τον μοντερνισμό και τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μουνκ, φτάνοντας στο όριο μεταξύ αβστρακτού και σχηματικής, συλλαμβάνει την ουσία της μοντέρνας πάλης, συνοψίζοντας την ένταση μεταξύ ατομικής εμπειρίας και ευρύτερων κοινωνικών αναταραχών. Αυτός ο πίνακας αποτελεί απόδειξη της καλλιτεχνικής του εξέλιξης και της συνεχιζόμενης εξερεύνησής του σε ψυχολογικά θέματα, τονίζοντας τη ζωντάνια της αναζητήσεως του ανθρώπινου πνεύματος για ταυτότητα και έκφραση εν μέσω καταπιεστικών συνθηκών.