W tym fascynującym autoportrecie postać wyłania się z wibrującego gobelinu kolorów i ekspresyjnych pociągnięć pędzla. Kompozycja kieruje wzrok widza ku centralnej postaci, która pewnie siedzi na tle przeplatających się odcieni pomarańczy, błękitu i ziemi. Odważne stosowanie grubych pociągnięć tworzy poczucie ruchu, prawie jakby otoczenie ożywało. Ta postać patrzy bezpośrednio na nas, z poważnym, ale introspekcyjnym wyrazem twarzy, odzwierciedlającym wiele emocji — być może kontemplację, frustrację lub siłę. Wygląda, jakby farba sama pulsowała wewnętrznym zamieszaniem, które często towarzyszy życiu i twórczości artysty.

Wybór kolorów dodatkowo wzmacnia głębię emocjonalną; ciepłe pomarańczowe tło ostro kontrastuje z zimnymi niebieskimi i zielonymi tonami ubrania postaci, tworząc dynamiczne współdziałanie, które wydaje się prawie elektryczne. Poprzez te żywe kolory i pewną, niemal buntowniczą postawę, obraz wzbudza poczucie pilności, zapraszając widza do odkrywania nieskrępowanych myśli artysty. Historycznie, to dzieło znajduje się w czasach głębokich zmian w świecie sztuki, gdyż na początku XX wieku nastąpił zwrot ku ekspresjonizmowi, gdzie emocje często przewyższały realistyczne przedstawienia. To nie tylko uchwycenie twarzy, ale świadectwo złożoności tożsamości i istnienia.