In dit boeiende zelfportret komt een figuur naar voren uit een levendig tapijt van kleuren en expressieve penseelstreken. De compositie trekt de aandacht van de kijker naar de centrale figuur, die zelfverzekerd zit op een achtergrond van vermengde tinten oranje, blauw en aardetinten. Het kappen van de kunstenaar met dikke penseelstreken creëert een gevoel van beweging, bijna alsof de omgeving tot leven komt. Deze figuur kijkt ons recht aan, met een ernstige maar introspectieve blik die een veelvuldigheid aan emoties weerspiegelt—misschien overpeinzing, frustratie of kracht. Het is alsof de verf zelf pulseert met de innerlijke onrust die vaak wordt geassocieerd met het leven en werk van de kunstenaar.

De kleurkeuze versterkt de emotionele diepte nog verder; de warme oranje achtergrond contrasteert scherp met de koelere blauwe en groene tinten van de kleding van de figuur, waardoor een dynamische interactie ontstaat die bijna elektrisch aanvoelt. Door deze levendige kleuren en de zelfverzekerde, bijna uitdagende houding wekt het schilderij een gevoel van urgentie op, een uitnodiging voor de kijker om de ongebufende gedachten van de kunstenaar te verkennen. Historisch gezien bevindt dit werk zich in een periode van diepgaande veranderingen in de kunstwereld, waarbij het begin van de 20e eeuw een verschuiving naar expressionisme zag, waarin emoties vaak de realistische weergave overstegen. Het is niet alleen een vangst van een gezicht, maar een bewijs van de complexiteit van identiteit en bestaan.