Σε αυτήν την καθηλωτική αυτοπροσωπογραφία, μια φιγούρα αναδύεται από μια ζωντανή ταπετσαρία χρωμάτων και εκφραστικών πινελιών. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή προς τη κεντρική φιγούρα, η οποία κάθεται με αυτοπεποίθηση σε ένα φόντο που αναμειγνύει αποχρώσεις πορτοκαλί, μπλε και γήινων τόνων. Η τολμηρή χρήση παχών πινελιών από τον καλλιτέχνη δημιουργεί μία αίσθηση κίνησης, σχεδόν σαν να ζωντανεύει το περιβάλλον. Αυτή η φιγούρα μας κοιτάζει απευθείας, με μια σοβαρή αλλά ενδοσκοπική έκφραση που αντικατοπτρίζει μια πληθώρα συναισθημάτων — ίσως στοχασμό, απογοήτευση ή δύναμη. Φαίνεται ότι η μπογιά χτύπαει με την εσωτερική αναταραχή που συνήθως συνδέεται με τη ζωή και τα έργα του καλλιτέχνη.

Η επιλογή των χρωμάτων ενισχύει ακόμη περισσότερο το συναισθηματικό βάθος. Το ζεστό πορτοκαλί φόντο έρχεται σε έντονη αντίθεση με τα πιο ψυχρά μπλε και πράσινα της ένδυσης της φιγούρας, δημιουργώντας μια δυναμική αλληλεπίδραση που σχεδόν αισθάνεται ηλεκτρική. Μέσω αυτών των ζωντανών χρωμάτων και της αυτοπεποίθησης, σχεδόν προκλητικής στάσης, ο πίνακας προκαλεί μια αίσθηση επείγοντος, μια πρόσκληση στον θεατή να εξερευνήσει τις μη φιλτραρισμένες σκέψεις του καλλιτέχνη. Ιστορικά, αυτό το έργο βρίσκεται σε μια εποχή βαθιάς αλλαγής στον κόσμο της τέχνης, καθώς στις αρχές του 20ού αιώνα υπήρξε στροφή προς τον εξπρεσιονισμό, όπου τα συναισθήματα συχνά ξεπερνούν την ρεαλιστική απεικόνιση. Δεν πρόκειται μόνο για μια σύλληψη ενός προσώπου, αλλά για μαρτυρία της πολυπλοκότητας της ταυτότητας και της ύπαρξης.