Bu büyüleyici eser, küçük, süslü bir kayıkta bir genç kadının sakin bir nehirde zarif bir şekilde sürüklendiğini gösteriyor. Eterik beyaza bürünmüş olan kadın, ince kumaşı çevresinde bir rüya gibi sarmalamakta — uzun, akıcı kırmızı saçları sırtına dökülüyor, huzurlu bir arka planda pırıltılı yeşil ve yumuşak kahverengilerle güçlü bir karşıtlık oluşturuyor. Sahne, hem melankoli hem de ihtişam hissi ile doludur ve izleyicileri unutulmuş hikayelere ve kaybolmuş aşklara davet eden büyülü bir etki bırakıyor; kadının ince duruşu, izolasyon ve trajik güzellik karışımını güçlü bir şekilde yansıtıyor.

Sanatçı, zengin toprak tonlarının hakim olduğu muhteşem bir palet kullanıyor, yansıtılan ışıkla suyun üzerinde denge sağlıyor; bu tonların ustalıkla karıştırılması, atmosferin hem sakin hem de sorunlu hissettirdiği bir görünüm yaratıyor. Su kenarında yüksek kamışlar filizleniyor ve etrafındaki flora, lüks ancak kapalı bir atmosferi andırıyor. Kompozisyondaki her detay, özenle süslenmiş kayıktan su yüzeyindeki hafif dalgalara kadar, yerine getirilememiş isteklerin hikayelerini fısıldıyor. Tablo, Geç Viktorya döneminin mitoloji, Arthur’a özgü romantizm ve kadınlığın karmaşıklığı ve kimlik temlarıyla ilgili tutkusunu yansıtarak eserinin sanatsal önemini pekiştiriyor. Her renk ve fırça darbesiyle, Waterhouse bizi bir düş krallığına götürüyor, Shalott Hanımefendisi'nin gizemli kaderini daha da keşfetmemiz için davet ediyor.