Σε αυτό το μαγευτικό έργο τέχνης, βλέπουμε μια νέα γυναίκα να πλανιέται σε μια μικρή, περίτεχνα διακοσμημένη βαρκούλα, που γλιστράει με χάρη πάνω από έναν ήσυχο ποταμό. Είναι ντυμένη με αιθέριο λευκό, και το λεπτό ύφασμα την τυλίγει σαν να ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα — τα μακριά κόκκινα μαλλιά της πέφτουν στην πλάτη της, προσθέτοντας σημαντική αντίθεση στο ήρεμο φόντο από λαμπερά πράσινα και μαλακά καφέ. Η σκηνή είναι γεμάτη από μια αίσθηση μελαγχολίας αλλά και μεγαλείου, ρίχνει μια μαγευτική μαγεία που προσκαλεί τους θεατές σε έναν κόσμο ξεχασμένων παραμυθιών και χαμένων ερώτων; η υπόγεια στάση της γυναίκας ενσαρκώνει μια συγκινητική μείξη απομόνωσης και θλιβερής ομορφιάς.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια εκλεπτυσμένη παλέτα κυρίαρχη από πλούσιες γήινες αποχρώσεις, ισορροπημένη από τη φωτεινότητα του φωτός που αντανακλάται στην επιφάνεια του νερού; η επιδέξια ανάμειξη αυτών των αποχρώσεων δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα ήρεμη και αναστατωμένη. Ψηλές καλαμιές αναπτύσσονται στην όχθη του νερού, και οι υποδείξεις χλωρίδας γύρω από τις όχθες αποπνέουν μια ελκυστική, αλλά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα; κάθε λεπτομέρεια στην σύνθεση, από το σχολαστικά διακοσμημένο καίκι έως τις ήπιες κυματιστές κινήσεις στην επιφάνεια του νερού, φαίνεται να ψιθυρίζει ιστορίες ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Το ιστορικό πλαίσιο του πίνακα μιλάει για τη γοητεία της μεταβικτωριανής εποχής με τους μύθους, τις μύθους της Αρθούρ και τα θέματα της γυναικείας πολυπλοκότητας και ταυτότητας, ενισχύοντας τη καλλιτεχνική σημασία του έργου. Μέσα από κάθε χρώμα και πινελιά βούρτσας, ο Waterhouse μας μεταφέρει σε ένα βασίλειο ονείρου, προσκαλώντας μας να εξερευνήσουμε βαθύτερα τη μυστηριώδη μοίρα της Κυρίας Σαλοτ.