Μπροστά μου, ξεδιπλώνεται μια νυχτερινή σκηνή, βαρύτατη από το βάρος της λαογραφίας. Με ελκύει μια συγκέντρωση φιγούρων κάτω από το φως του φεγγαριού, τα πρόσωπα των οποίων είναι στρεβλωμένα σε ένα μείγμα φόβου και έκστασης. Η κεντρική φιγούρα, ένα κυρίαρχο ον που μοιάζει με κατσίκα, προεδρεύει της συνέλευσης, με την επιβλητική μορφή της να τονίζεται από το σκοτάδι. Η αριστοτεχνική χρήση φωτός και σκιάς από τον καλλιτέχνη τονίζει τα εξασθενημένα χαρακτηριστικά των φιγούρων, υπογραμμίζοντας το ωμό συναίσθημα που είναι χαραγμένο στα πρόσωπά τους. Σχεδόν ακούω τους ψιθύρους και το θρόισμα των ενδυμάτων, τον ανήσυχο ψίθυρο του πλήθους. Η παλέτα είναι σιωπηλή, αλλά το δράμα πάλλεται, χάρη στις λεπτές διαβαθμίσεις του μαύρου, του γκρι και της ώχρας που κυριαρχούν στη σύνθεση, δημιουργώντας μια αίσθηση ανησυχίας και προαισθήματος. Είναι μια οπτική συμφωνία του μακάβριου, που υπαινίσσεται τις κρυφές τελετουργίες της νύχτας.