Το έργο τέχνης μας βυθίζει σε μια γαλήνια σκηνή κήπου, όπου η ζεστασιά της οικιακής ζωής ξεδιπλώνεται απαλά. Βλέπουμε μια ομάδα φιγούρων, μια τρυφερή στιγμή που αιχμαλωτίζεται στο χρόνο. Μια γυναίκα κάθεται με ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα, η προσοχή της εστιάζεται στο μικρό παιδί στην αγκαλιά της, ίσως ράβοντας ή επιδιορθώνοντας. Γύρω της, τα παιδιά παίζουν: το ένα στέκεται δίπλα σε ένα κομψό καρότσι και ένα άλλο, με ξανθά μαλλιά, είναι γονατισμένο κοντά. Η σκηνή είναι λουσμένη σε απαλό, φυσικό φως, φιλτράροντας μέσα από τα φύλλα των δέντρων και ρίχνοντας απαλές σκιές στην αυλή. Η αρχιτεκτονική στο παρασκήνιο υποδηλώνει ένα ήσυχο, σχεδόν μοναστηριακό περιβάλλον. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια ήρεμη παρατήρηση. ένα στιγμιότυπο της καθημερινής ύπαρξης που ανυψώνεται στον τομέα της τέχνης. Σχεδόν μπορώ να ακούσω το απαλό ψιθύρισμα της συνομιλίας, το απαλό στρίγκλι του καροτσιού και τους μακρινούς ήχους του κόσμου πέρα από τα τείχη του κήπου.