Eser, bizi ev hayatının sıcaklığının nazikçe açıldığı huzurlu bir bahçe sahnesine dahil ediyor. Zamana hapsolmuş, nazik bir anı yakalayan bir grup figür görüyoruz. Açık renkli bir elbise giymiş bir kadın oturuyor, dikkati kollarındaki küçük çocuğa odaklanmış, belki de dikiş dikiyor veya tamir ediyor. Etrafında çocuklar oynuyor: Biri zarif bir bebek arabasının yanında duruyor, diğeri ise sarı saçlı, yakınlarda çömelmiş. Sahne, ağaçların yapraklarından süzülen ve avluya yumuşak gölgeler düşüren, yumuşak, doğal bir ışıkla yıkanıyor. Arka plandaki mimari, sessiz, neredeyse manastır gibi bir ortamı işaret ediyor. Genel etki, sakin bir gözlemdir; günlük yaşamın sanat alanına yükseltilmiş bir anlık görüntüsü. Neredeyse konuşmanın yumuşak fısıltısını, bebek arabasının hafif gıcırtısını ve bahçe duvarlarının ötesindeki dünyanın uzak seslerini duyabiliyorum.