Dzieło zanurza nas w spokojnej scenerii ogrodu, gdzie ciepło życia domowego łagodnie się rozwija. Widzimy grupę postaci, czuły moment uchwycony w czasie. Kobieta siedzi w jasnej sukni, jej uwaga skupiona na małym dziecku w ramionach, być może szyjącym lub naprawiającym coś. Wokół niej bawią się dzieci: jedno stoi obok eleganckiego wózka dziecięcego, a drugie, z blond włosami, kuca w pobliżu. Scena skąpana jest w miękkim, naturalnym świetle, przesiewającym się przez liście drzew i rzucającym delikatne cienie na dziedziniec. Architektura w tle sugeruje ciche, niemal klasztorne otoczenie. Ogólny efekt to spokojna obserwacja; migawka codziennej egzystencji wyniesiona do sfery sztuki. Prawie słyszę cichy szmer rozmowy, delikatny skrzyp wózka i odległe dźwięki świata poza murami ogrodu.