Praca przedstawia ostry i przejmujący obraz, potężną eksplorację śmierci i rozpaczy. Kobieta leży na płaskiej powierzchni, jej ciało rozpostarte, kałuża karmazynowej krwi barwi ziemię. Artysta używa ponurej palety, zdominowanej przez stonowane brązy i czernie, podkreślone przez ostre białe chmury, które dramatycznie wirują wokół wznoszącego się drapacza chmur. Nad postacią dwie widmowe formy spadają w dół z budynku, ich zejście odzwierciedla tragiczną los kobiety. Technika artysty, charakteryzująca się oniryczną jakością, zaciera granice między rzeczywistością a surrealizmem; emocjonalny wpływ jest głęboki, mrożące krew w żyłach przedstawienie straty i ostateczności samobójstwa.