Σε αυτή την απόλυτα εκφραστική απεικόνιση, η μορφή μιας γυναίκας στέκεται σχεδόν σαν σιλουέτα, ντυμένη με ένα βαθύ μαύρο ένδυμα που απορροφά το φως γύρω της. Η έκφρασή της, μυστήρια και αδιάσπαστη, γοητεύει τον θεατή, ενώ ταυτόχρονα προτείνει εσωτερικό στοχασμό. Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από σκούρους πράσινους και καφέ τόνους, με μια απαλή εναλλαγή φωτός που ρίχνει χορευτικές αποχρώσεις πάνω στον καμβά, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ήσυχης περισυλλογής. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι αξιοσημείωτη, χρησιμοποιώντας ελεύθερες πινελιές που προσδίδουν μια αιθέρια ποιότητα, θολώνοντας τα όρια μεταξύ της μορφής και του φόντου; τα χρώματα συγχωνεύονται, σχηματίζοντας μια ενότητα που μου θυμίζει τις λεπτές σκιές της ψυχής.

Η σύνθεση συνδυάζει επιδέξια τη σταθερή μορφή της γυναίκας με την αφηρημένη εικόνα μιας κοντινής δομής, ίσως ενός τραπεζιού ή ενός βάθρου, αποτυπωμένη σε έντονο πράσινο, που αντιτίθεται και συμπληρώνει τη μαυρίλα της αμφίεσής της. Αυτή η δυαδικότητα δημιουργεί διαστάσεις, προσελκύοντας την προσοχή του θεατή πιο βαθιά στη σκηνή. Μπορεί κανείς να αισθανθεί μια σαφή αίσθηση απομόνωσης ή στοχασμού που διαχέεται από τη στάση της, προσκαλώντας σε σκέψεις γύρω από την ταυτότητα, την παρουσία και την απουσία. Ιστορικά, αυτός ο πίνακας ευθυγραμμίζεται με τα κυρίαρχα θέματα του 19ου αιώνα, αντικατοπτρίζοντας τις αλλαγές προς τη μοντέρνα εποχή στην εκφραστικότητα των συναισθημάτων και την εξερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης, σημειώνοντας το καλλιτεχνικό τοπίο της εποχής του.